De A’s trekken de taalgrens over naar het Pays Des Collines

Een wijs Stuurken zei altijd “Pijn is gewoon ‘fijn’ met een ‘p’”. En wees maar zeker dat het vandaag pijn heeft gedaan!

 Afgelopen zaterdag verscheen er trouwens geheel toevallig een heel artikel over dit thema op de website van VRTNWS (www.vrtnws.be). De titel van het verschenen artikel bevatte de gevleugelde woorden "Pijn kan ook plezierig zijn".

 Eén van de alinea’s omschreef het als volgt:

“Pijn is normaal gezien een alarmsignaal van het lichaam. Maar in een gecontroleerde context kan het net een bron van genot worden. "Bij pijn maakt het lichaam endocannabinoïden aan", legt Morrens uit. "Dat zijn stoffen die lijken op cannabis en die een lichte roes kunnen veroorzaken. Het lichaam probeert zo de pijn te verzachten, maar dat kan tegelijk ook een gevoel van euforie opwekken.”

 En als er iets is dat de A’s kunnen dan is het zichzelf en mekaar pijn doen. Laat die endocannabinoïden maar komen! 

 Vandaag staan er 11 hellingen op de planning, ongeveer 1.000 hoogtemeters, gespreid over een dikke 126 km dwars door het prachtige Pays des Collines met als ultieme kuitenbijter de Hameau des Papins.

 Met 5 zijn we (Alexander, Bart, Marty, Koen en Laurent) en voor de tweede keer worden we vergezeld door onze Roeselaarse wielergod, Jurgen Timperman 

 De wind staat Noordwest en gaat dus een hele dag in de zij blazen. We starten tegen een stevig tempo maar blijkbaar niet stevig genoeg. In Wichelen hebben we ons eerste oponthoud wanneer we vlak voor onze neus de slagbomen van de treinoverweg dicht zien gaan. Spoorlopen is altijd dom en dus wachten we gedwee tot ze weer opengaan.

 Ons tweede oponthoud komt er na iets meer dan 30 km: lekke band van Bart. Tot overmaat van ramp heeft hij geen reservemateriaal bij. Ga daarmee naar de oorlog! Het wordt dus schooien bij zijn ploegmaats en de binnenbanden staan duur  Gretig neemt hij het aangeboden materiaal aan. Al het materiaal? Nee, de tireglider van Laurent wordt wijselijk geweigerd.

Bart is gedepanneerd en we zijn weer weg. We kruisen de top van de Waesberg en dalen de Potaardestraat af. Een klim die we trouwens in de Paterroute gaan verwerken 

 Na een dikke 40 km pikken we in op Ten Bosse voor het laatste stukje van de klim en denken even terug aan de spectaculaire demarrage van Johan Museeuw in de Ronde van Vlaanderen. Later op de terugweg beklimmen we ook nog Berg Ter Stene waar we terugdenken aan de veel minder spectaculaire demarrages van onze eigen Maurits 

 Door tijdsdruk wegens schoolfeesten en andere verplichtingen wordt er besloten om geen stop te houden. Marty heeft echter nood aan vers water en weet zoals altijd weer ergens een (jonge) deerne te verleiden om onze drinkbussen te vullen.

 Uw reporter heeft geen topdag en moet elke klim lossen maar ziet de anderen bij elke klim toch wat minder voorsprong nemen. Ze vertonen allemaal barsten! Die 11 hellingen beginnen te wegen.

 Via Oosterzele en Wetteren keren we terug naar Overmere. Op de Molenstraat wordt er nog eens doorgetrokken maar de benen lopen snel vol, het blijken vooral stervende zwanen te zijn…

 Tegen 13 uur vallen de lijken met een gemiddelde van iets meer dan 30 km/u binnen in de Fina waar er onmiddellijk verschillende zakjes chips worden verorberd.

Dat wordt een hele namiddag nagenieten van de opgebouwde endocannabinoïden, tot ons grote geluk worden deze ook nog aangevuld met een stevige portie adrenaline en endorfines door de overwinning van Wout Van Aert in de Giro! Al een geluk dat we niet naar de dopingcontrole moeten 

 Het was een prachtige rit! Zeker voor herhaling vatbaar. Door de wolkensluier was het zeker niet te warm en van de wind hebben we ook niet veel last gehad.

Ter hoogte van kilometer 90 passeren we trouwens de Molenberg, misschien dat we die ook nog kunnen toevoegen aan het parcours 

Koen